Yargitay-4-Ceza-Dairesi-2018-62-Esas-2021-5388-Karar-Sayili-Ilami

0

Tehdit – Yargıtay 4. Ceza Dairesi 2018/62 Esas 2021/5388 Karar Sayılı İlamı

4. Ceza Dairesi
Esas No: 2018/62
Karar No: 2021/5388
Karar Tarihi: 22.02.2021

Tehdit – Yargıtay 4. Ceza Dairesi 2018/62 Esas 2021/5388 Karar Sayılı İlamı

Asliye Ceza Mahkemesi tarafından verilen bir tehdit suçu hakkında mahkumiyet kararı, 4. Ceza Dairesi tarafından incelenmiştir. Temyiz isteğinin reddi nedenleri olmadığından işin esasına geçilmiştir. Ancak, kısa süreli hapis cezası ertelenen sanık hakkında TCK’nın 53/4. maddesi uyarınca aynı maddenin birinci fıkrasındaki hak yoksunluklarına karar verilemeyeceğine dikkat çekilmiştir. Ayrıca, 5271 sayılı CMK’nın 251. maddesi ile Basit Yargılama Usulü düzenlenmiştir. Ancak, Anayasa Mahkemesi’nin 7188 sayılı Kanun’un 31. maddesiyle, 5271 sayılı CMK’ya eklenen geçici 5. maddenin (d) bendi ile getirilen hükmün, kovuşturma evresine geçilmiş dosyalar bakımından uygulanması gerektiği belirtilmiştir. Bu nedenlerle, sanık lehine olan yeni düzenlemenin, temyiz incelemesi yapılan suçlar yönünden yeniden değerlendirme yapılması zorunluluğu olduğu vurgulanmıştır. Kanun maddeleri ise şöyledir: Anayasa’nın 38. maddesi, 5237 sayılı TCK’nın 7. maddesi ve 5271 sayılı CMK’nın 251. ve 251/1 maddeleri.
4. Ceza Dairesi         2018/62 E.  ,  2021/5388 K.

    “İçtihat Metni”


    İNCELENEN KARARIN;
    MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
    SUÇ : Tehdit
    HÜKÜM : Mahkumiyet

    KARAR

    Yerel Mahkemece bozma üzerine verilen hüküm temyiz edilmekle, başvurunun süresi ve kararın niteliği ile suç tarihine göre, dosya görüşüldü:
    Temyiz isteğinin reddi nedenleri bulunmadığından işin esasına geçildi,
    Vicdani kanının oluştuğu duruşma sürecini yansıtan tutanaklar, belgeler ve gerekçe içeriğine göre yapılan incelemede;
    Başkaca nedenler yerinde görülmemiştir.
    Ancak;
    1- Kısa süreli hapis cezası ertelenen sanık hakkında, TCK”nın 53/4. maddesi uyarınca aynı maddenin birinci fıkrasındaki hak yoksunluklarına karar verilemeyeceğinin gözetilmemesi,
    2- 17.10.2019 gün ve 7188 sayılı Kanun”un 24. maddesi ile 5271 sayılı CMK”nın 251. maddesinde Basit Yargılama Usulü düzenlenmiştir.
    Ancak bu düzenlemenin uygulanmasıyla ilgili olarak, 7188 sayılı Kanun”un 31. maddesiyle, 5271 sayılı CMK”ya eklenen geçici 5. maddenin (d) bendi ile; “01.01.2020 tarihi itibariyle kovuşturma evresine geçilmiş, hükme bağlanmış veya kesinleşmiş dosyalarda seri muhakeme usulü ile basit yargılama usulü uygulanmaz” hükmü getirilmiştir.
    Konuyu somut norm denetimi yoluyla inceleyen Anayasa Mahkemesi (25.06.2020,2020/16,2020/33; R.G. 19.08.2020, Sayı:31218), sözü geçen geçici 5/d maddesindeki hükmün, “kovuşturma evresine geçilmiş” ibaresinin aynı bentte yer alan, “basit yargılama usulü” yönünden Anayasa”nın 38. maddesine aykırı görerek iptaline karar vermiştir.

    Anayasa Mahkemesi kararında, hükme bağlanmış dosyalarla ilgili iptale karar verilmemiş ise de, 5271 sayılı Kanun”un 2/1-(f) maddesince hükme bağlanmış dosyalarla ilgili olarak kovuşturma evresinin kesinleşmeye kadar devam etmesi ve aynı Yasanın 251/3. maddesi gereği mahkumiyet hükmü verildiği takdirde sonuç cezadan dörtte bir indirim öngörülmesi, bu durumunda temyiz incelemesi devam eden dosyalar bakımından lehe düzenleme getirmesi karşısında,
    Anayasa Mahkemesinin iptal kararında; sanık lehine getirilen, yeni düzenlemenin, 7188 sayılı Kanun’un 31. maddesi gereğince, 5271 sayılı CMK’ya eklenen geçici 5. maddesiyle “kovuşturma evresine geçilmiş” dosyalar bakımından uygulanması gerektiğine işaret edildiğinden, temyiz incelemesi yapılan ve 5271 sayılı CMK”nın 251/1 maddesi kapsamına giren suçlar yönünden; Anayasa”nın 38. maddesi ile 5237 sayılı TCK”nın 7 ve 5271 sayılı CMK”nın 251 vd. maddeleri gereğince yeniden değerlendirme yapılması zorunluluğu,
    Bozmayı gerektirdiğinden, sanık …’in temyiz nedenleri yerinde görülmekle, tebliğnameye aykırı olarak, HÜKMÜN BOZULMASINA, yargılamanın bozma öncesi aşamadan başlayıp sürdürülüp sonuçlandırılmak üzere dosyanın esas/hüküm mahkemesine gönderilmesine, 22/02/2021 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.