Hükümlü T.. C..’ın muhtelif suçlardan Adana 1 Nolu Sıkıyönetim Mahkemesinin 30/12/1987 gün ve 1980/306 Esas, 1987/264 sayılı toplama kararıyla 36 yıl ağır hapis cezasına infazı sırasında Gaziantep 2. Ağır Ceza Mahkemesinin 13/04/1991 gün ve 1991/125 değişik iş sayılı kararıyla şartla tahliyesine karar verilerek tahliye edilmesinden sonra deneme süresi içerisinde yasadışı silahlı çete örgütüne üye olmak suçundan Malatya 1 Nolu Devlet Güvenlik Mahkemesinin 14/11/1994 gün ve 1993/175 Esas, 1994/374 sayılı kararıyla 12 yıl 6 ay ağır hapis cezası ile cezalandırılması nedeniyle şartla tahliyesinin geri alınmasına ve ikinci suçun işlendiği 16/05/1993 tarihi ile 20/05/2016 tarihi arasındaki bakiye cezanın aynen infazına dair Gaziantep 2. Ağır Ceza Mahkemesinin 29/08/1995 gün ve 1995/139 değişik iş sayılı kararını mütekaip, hükümlünün 4959 sayılı Topluma Kazandırma Kanunundan faydalanma talebinin kabulüne ve Malatya 1 Nolu Devlet Güvenlik Mahkemesinin 14/11/1994 gün ve 1993/175 Esas, 1994/374 sayılı ilamı ile verilen mahkumiyet kararının 4959 sayılı Kanunun 4/a maddesi uyarınca tüm sonuçları ile ortadan kaldırılmasına dair anılan mahkemenin 21/10/2003 gün ve 2003/132 Esas, 2003/113 sayılı kararı üzerine şartla tahliyenin geri alınmasına neden olan mahkumiyet kararının ortadan kalktığından bahisle, bu mahkumiyeti nedeniyle cezaevinde geçirdiği sürenin bakiye cezasından mahsup edilmesi talebinin reddine dair Gaziantep 2. Ağır Ceza Mahkemesinin 31/03/2004 gün ve 2004/78 müteferrik sayılı kararına karşı yapılan itirazın reddine ilişkin Gaziantep 3. Ağır Ceza Mahkemesinin 03/05/2004 gün ve 2004/101 müteferrik sayılı kararının hükümlünün şartla tahliyesinin geri alınmasına neden olan Malatya 1 Nolu Devlet Güvenlik Mahkemesince verilen 12 yıl 6 ay ağır hapis cezasına dair mahkumiyet kararının 4959 sayılı Topluma Kazandırma Kanununun 4/a maddesi uyarınca tüm sonuçlarıyla ortadan kaldırılmasına karar verilmiş olması nedeniyle infazına gerek kalmayacağı gözetilmeden itirazın kabulü yerine reddine karar verilmesinde isabet bulunmadığından bahisle Yüksek Adalet Bakanlığı Ceza İşleri Genel Müdürlüğünün 27/02/2012 gün ve B.03.0.CİG.0.00.00.04-105-10-8510-2011/3380/12365 sayılı istemlerine dayanılarak anılan kararın 5271 sayılı CMK.nun 309. maddesi gereğince kanun yararına bozulmasına ilişkin Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 12/03/2012 gün ve 2012/67278 sayılı tebliğnamesiyle bozma talep edilmiş olmakla gereği konuşulup düşünüldü.

TÜRK MİLLETİ ADINA

GEREĞİ DÜŞÜNÜLDÜ:

Hükümlü T.. C..’ın Adana 1 Nolu Sıkıyönetim Askeri Mahkemesince 30/12/1987 gün ve 1980/306 Esas, 1987/264 sayılı kararıyla toplama sonucu verilen 36 yıl ağır hapis cezasının infazı sırasında Gaziantep 2. Ağır Ceza Mahkemesinin 13/04/1991 gün ve 1991/125 müteferrik sayılı kararıyla şartla tahliye edilmesinden sonra koşulsuz tahliye tarihi olan 20/05/2016 tarihinden önce 16/05/1993 tarihinde işlediği yasadışı silahlı çete örgütüne üye olmak suçundan 12 yıl 6 ay ağır hapis cezasına mahkum edilmesi nedeniyle şartla tahliye kararının geri alınmasına Gaziantep 2. Ağır Ceza Mahkemesinin 29/08/1995 gün ve 1995/139 değişik sayıyla karar verildiği;
Hükümlünün Malatya 1 Nolu Devlet Güvenlik Mahkemesinin 14/11/1994 gün ve 1993/175 Esas, 1994/374 sayılı kararıyla 12 yıl 6 ay ağır hapis cezasına mahkum edilmesine dair hükmün 4959 sayılı Topluma Kazandırma Kanununun 4/a maddesi gereğince 21/10/2003 gün ve 2003/132 Esas, 2003/113 sayılı kararıyla tüm sonuçlarıyla birlikte ortadan kaldırılmasına karar verilmiş olup ortada bu suç nedeniyle infaz edilecek bir mahkumiyet kararı bulunmadığından, hükümlünün bu mahkumiyeti nedeniyle infazda geçirdiği sürelerin şartla tahliyenin geri alınması nedeniyle şartla tahliye tarihi olan 13/04/1991 tarihi ile koşulsuz salıverme tarihi olan 20/05/2016 tarihleri arasında yatması gereken süreden mahsubuna karar verilmesi gerekirken Gaziantep 2. Ağır Ceza Mahkemesinin 31/03/2004 gün ve 2004/78 müteferrik sayılı kararına yapılan itirazın Gaziantep 3. Ağır Ceza Mahkemesince kabulü yerine 03/05/2004 gün ve 2004/101 müteferrik sayılı kararıyla reddine karar verilmiş olması yasaya aykırı olduğundan CMK.nun 309. maddesi uyarınca kanun yararına bozma kararı vermek gerekmiştir.

SONUÇ VE KARAR: